مناجات (۲۴) – (فرازی از مناجات المفتقرین)
الهی …
لَهفَتی لا یَرُدُّها اِلّا رَوحُکَ، وَ سُقمی لا یَشفیهِ اِلّا طِبُّکَ
خدایا حسرتم را جز نسیم رحمتت زایل نمی‌کند و دردم را جز توجّهت کسی شفا نمی‌دهد
وَ غَمّی لا یُزیلُهُ اِلّا قُربُکَ، وَ جُرحی لا یُبرِئُهُ اِلّا صَفحُکَ
و چیزی جز قرب تو غم از دلم نمی‌برد و بر جراحتم جز بخششت مرهم نمی گذارد
وَ رَینُ قَلبی لا یَجلوُهُ اِلّا عَفوُکَ
و زنگار قلبم را جز عفوت پاک نمی سازد
وَ وَسواسُ صَدری لا یُزیحُهُ اِلّا اَمرُکَ
و وسواس و اندیشه های باطل درونم را جز فرمان تو برطرف نتواند کرد