مناجات (۲۳) – (فرازی از مناجات المفتقرین)
الهی …
غُلَّتی لا یُبَرِّدُها اِلّا وَصلُکَ وَ لَوعَتی لا یُطفیها اِلّا لِقاؤُکَ
حرارت اشتیاقم را جز وصالت فرو نمی‌نشاند و شعله سوز و گدازم را جز لقایت خاموش نمی‌کند
وَ شَوقی اِلَیکَ لا یَبُلُّهُ اِلّا النَّظَرُ اِلی وَجهِکَ
و بر آتش شوقم چیزی جز نظر به جمالت آب نمی‌زند
وَ قَراری لا یَقِرُّ دونَ دُنُوّی مِنکَ
و دلم جز به قرب تو جایی آرام نمی‌گیرد.