وارثان غدیر ۱ – معرفت به نورانیت
عبدالعزیز بن مسلم می گوید:
در زمان حضرت علی بن موسی الرضا‌علیه‌الاف‌التحیه‌و‌الثناء‌در مرو بودیم. روز جمعه‌ای حضرت وارد مرو شدند و بحث امامت در میان بود. خدمت مولا شرفیاب شدم و اختلاف نظر مردم و گفتگوی آنها پیرامون مسئله امامت را، به عرض حضرت رساندم.
آقا تبسمی نمودند و فرمودند: ای عبدالعزیز! این مردم مسئله امامت را نفهمیده‌اند و از نظر صحیح غافل گشته‌اند. خداوند متعال قبل از آنکه پیامبر خود را قبض روح فرماید، حقیقت دین را کامل ساخت، بعد حضرت آیه«اکمال‌دین»را خواندند(سوره مبارکه مائده/۳) و امر امامت را روشن ساخت وامیر المومنین علیه الاف التحیه و‌الثناء را نشانه و امام قرارداد.
پس هر که گمان کند که خدای عزّ و جلّ دین خود را کامل نکرده، کتاب خداوند را رد کرده است و هر که کتاب او را رد کند کافر است.
آیا مردم مکان منزلت امام را می دانند تا اختیار انتخاب امام به آنها واگذار شود؟ سپس حضرت فرمودند: امامت خلافت خداوند تعالی و خلافت رسول خدا‌صلی الله وعلیه واله و مقام امیر‌المومنین‌علیه‌الاف‌التحیه‌و‌الثناء‌و میراث امام حسن و امام حسین علیهما الاف التحیه و الثناء است.
امامت، ریشه استوار اسلام و شاخه بلند آن است، امام؛ همدم و رفیق، پدر مهربان، برادر و برابر و چون مادری دلسوز برای کودک است و پناه بندگان در سختی و گرفتاری است. امام؛ امین خداوند در خلق، حجت او در میان بندگان، خلیفه‌ی او در بلاد دعوت کننده به سوی اوست و دفاع کننده از حقوق اوست. امام؛ ابری است بارنده، بارانی است شتابنده، خورشیدی فروزنده، سقفی سایه دهنده، زمینی گسترده و چشمه‌ای است جوشان، یگانه زمانه خویش است و هیچ کس به رتبه او نرسد و مانند و نظیر ندارد و تمام فضیلت های کامل مخصوص اوست.(اصول کافی،ج ۱،ص ۲۸۳)