مناجات (۱۶) – (فرازی از مناجات المفتقرین)

اِلهی کَسری لا یَجبُرُهُ اِلّا لُطفُکَ وَ حَنانُکَ

ای خدا شکستی مرا چیزی جز لطف و عطایت تدارک نمی کند

وَ فَقری لا یُغنیهِ اِلّا عَطفُکَ وَ اِحسانُکَ

و فقر و بینوائیم را بجز عطوفت و احسانت بدل به غنا نمی سازد

وَ رَوعَتی لا یُسکَنُها اِلّا اَمانُکَ

و ترس و اضطرابم را جز امان تو ایمنی نمی بخشد

وَ ذِلَّتی لا یُعِزُّها اِلّا سُلطانُکَ

و ذلّت و خواریم را غیر سلطنتت هیچ بدل به عزّت نمی گرداند