مناجات (۲۶) – (فرازی از مناجات العارفین)
اِلهی قَصُرَتِ الاَلسُنُ عَن بُلوُغِ ثَنائِکَ کَما یَلیقُ بِجَلالِکَ
ای خدا زبانها از بلوغ به حدّ ثنا و ستایش که سزاوار توست قاصر،
وَ عَجَزَتِ العُقُولُ عَن اِدراکِ کُنهِ جَمالِکَ
و عقلها از ادراک کنه جمالت عاجز
وَ انحَسَرَتِ الاَبصارُ دوُنَ النَّظَرِ اِلی سُبُحاتِ وَجهِکَ
و دیده ها از نزدیکی به انوار جمالت خسته و نابیناست