وارثان غدیر ۲۵ – سنت سیئه
سنت سیئه
هنگامی که «محمد بن ابی بکر» به حکومت منصوب گردید نامه‌ای به «معاویه» نوشت که در آن به بیان فضایل امام علی علیه السلام در جهاد و حلم و سبقت در اسلام و… و از سویی دیگر به پلیدی‌ها و خبائث معاویه اشاره کرد و در آن نامه معاویه را «انت اللّعین بن لعین» خطاب نموده بود؛ وقتی این نامه به معاویه رسید جوابیه‌ای نوشت که بخشی از آن چنین است «هان ای پسر ابی بکر، اندیشه خود بنمای و قدر خویش بشناس… این پدرت بود که مهار سلطنت مرا زمینه سازی و اساس ملک مرا تثبیت کرد. اگر آنچه با علی علیه السلام می‌کنیم درست است، پدرت اول این کار بوده و اگر ستم و جور است پدرت اصل آن بوده و ما به یاری او این کار را کرده‌ایم هنگامی که پیامبرصلی الله علیه وآله وفات کرد پدر تو و فاروق او عمر، اول کسی بودند که حق وی را گرفتند و مخالفت او نمودند آنگاه او را به بیعت خود دعوت کردند و چون او تعلّل کرد در صدد قتل وی بر آمدند پس تو اول پدرت را عیب‌جویی کن یا این حرف‌ها را ترک کن». شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید ج ۳ ص ۱۸۹