مناجات (۳۲) – (فرازی از دعای سیفی صغیر معروف به دعاء قاموس)

ربِّ… وَ ارزُقنی مِن نُورِ اِسمِکَ هَیبَهً وَ سَطوَهً پروردگارا… از نور اسم مبارکت هیبت و جلالی روزی من کن تَنقادُ لِیَ القُلوُبُ وَ الاَرواحُ که دل‌ها و روان‌ها همه مرا مطیع و منقاد شوند وَ تَخضَعُ لَدَیَّ النُّفُوسُ وَ الاَشباحُ و جان و تن‌ها همه نزد من خاضع گردند یا مَن ذَلَّت لَهُ رِقابُ الجَبابِرَهِ ای کسی که گردنکشان جبّار پیش تو ذلیل وَ خَضَعَت لَدَیهِ اَعناقُ الاَکاسِرَهِ و سرِ پادشاهان به درگاهت خاضع است