نظر علامه در مورد آیه ” ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ “- (استاد رضایی)
” وَ ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا”. از ظاهر سیاقى که در این آیه و آیات قبل و بعد دارد بر مىآید که مراد از ” تعذیب” تعذیب دنیوى و عقوبت استیصال باشد، و مؤید این احتمال سیاق نفى در “ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ” است، زیرا فرق است در اینکه گفته شود: “لسنا معذبین” یا “لا نعذب” یا “لن نعذب” و یا اینکه گفته شود: “ما کُنَّا مُعَذِّبِینَ” که در سه تعبیر اول، تنها نفى عذاب را مىرساند، و در تعبیر چهارم استمرار نفى آن در گذشته را افاده مىکند، و مىفهماند که سنت الهى جارى در امتهاى گذشته بر این بوده است که هیچ امتى را عذاب نمىکرد مگر بعد از آنکه رسولى به سویشان مىفرستاد و ایشان را از عذاب خدا مىترساند.
