آداب المسترشدین ۲۵ – داشتن دوست نامناسب

مرحوم شهید ثانی در کتاب شریف منیه المرید می‌فرماید: «باید طلبه و دانشجو از معاشرت با افرادی که او را از مسیر تحصیل منحرف می‌سازد خودداری نماید، زیرا ترک معاشرت با چنین افرادی از مهمترین وظائفی است که باید طلبه و دانشجو با اهتمام کافی آن را رعایت کند به ویژه با افراد نامناسب و نا متجانس، و بالاخص با افرادی که کم‌خرد و تن‌پرور و تن‌آسا می‌باشند، و عمر خویش را به بطالت صرف می‌نمایند. چون طبع و سرشت آدمی، حالات معاشران خود را می‌دزدد و مانند آنان می‌شود، مهمترین آثار معاشرت‌های نادرست، هدر رفتن عمر انسان و از دست دادن هدف و تباه شدن دین و آئین شخصی می‌باشد، مسأله‌ای که باید طلبه و دانشجو در معاشرت خود در نظر بگیرد این است که فقط با افرادی معاشرت کند که خود به آنها سود برساند و یا آنها به او منفعتی برسانند، و اگر احساس کرد که به یار و رفیقی نیاز دارد، رفیق و همدمی برای خود انتخاب کند که شایسته و دین‌دار و پرهیزگار و باهوش باشد. رفیقی که اگر خدا را فراموش کند به یادش آورد و اگر از خدا یادی کند در صدد یاریش درآید، و اگر نیازمند بود با او برادری کند، و اگر دلتنگ گشت او را دلداری دهد، آری طلبه و دانشجو از خُلق و خوی چنین یار و همدمی، خوی و عادت شایسته برای خویش فراهم می‌آورد. اگر نتوانست چنان دوست و رفیق مناسبی را برای خود بجوید و بیابد باید تنهایی و غربت را بر داشتن دوست نا مناسب ترجیح دهد.